Spotkanie z Chrystusem, z Kościołem, wypełnia życie karmelitańskiej misjonarki, która w radości swego powołania idzie z radością na spotkanie z tymi, którzy cierpią, bo ma w sercu pewność swego powołania.

Przekonany o drodze wyznaczonej przez Ducha Świętego, karmelitański misjonarz podejmuje wolną i spokojną decyzję i wyrusza na spotkanie cierpiącego Kościoła.

Karmelitańska misjonarka ma w swoich rękach tylko jedną misję kościelną i z przedsiębiorczym impetem wyrusza w tę niełatwą podróż wraz z innymi.

Czyniąc zadość cierpieniom swoich braci i sióstr, uważna na rzeczywistość świata, wsłuchana w krzyk ubogich, karmelitańska misjonarka wychodzi na zewnątrz w solidarności ze swoimi sąsiadami.

Wstawiona w zmieniający się świat, karmelitańska misjonarka wie, że musi dostosować się do nowych peryferii, wlewając całą swoją kreatywność w radosne głoszenie Królestwa.

W dobie komunikacji i sieci społecznych misjonarz karmelitański stara się tworzyć więzi komunii i otwierać przestrzenie przyjęcia, dialogu, modlitwy i rozeznania.

Zaangażowana w obronę życia, troskę o stworzenie oraz promowanie pokoju, sprawiedliwości i solidarności, karmelitańska misjonarka staje się prorokiem ze swoim świadectwem życia.

Świadcząc o swojej radości powołaniowej i dążąc do ciągłości charyzmatu, karmelitańska misjonarka zbliża się do świata młodych ludzi, generując w nich procesy przemiany.

W swoim utożsamieniu z Chrystusem i w swojej osobistej integracji karmelitańska misjonarka jest kobietą modlitwy, z której doświadczenia wypływa jej zaangażowanie eklezjalne i jej droga na spotkanie z bliźnim.

Nasz świat jest chory, a wraz z nim samo społeczeństwo, dlatego karmelitańska misjonarka zobowiązuje się do troski, promocji i ochrony środowiska naturalnego, a z większym zaangażowaniem swoich braci i sióstr ubogich, imigrantów i przesiedleńców, czyniąc to miejsce bardziej sprawiedliwym, zdrowym i czystym dla wszystkich.